محققان دانشگاه MIT سیستم تحویل مرسولات با پهپاد را یک قدم دیگر به واقعیت نزدیک کردند

تیمی از محققان آنچه را که بیشتر به یک کیت سلامت برای پهپادها شبیه است، توسعه داده‌اند تا از بروز اخلال و مشکل در حین پرواز جلوگیری شود. این الگوریتم اولیه به روبات پرنده اجازه می‌دهد سطح سوخت و وضعیت قطعاتی نظیر ملخک و دوربین‌ها را تحت نظر گرفته و تصمیمات به موقعی بگیرد. برای مثال در صورت پایین بودن سطح سوخت، یک Drone که به الگوریتم توسعه یافته توسط MIT مجهز شده باشد قادر است نیاز به سوخت را تشخیص داده و به موقع به پایگاه خود باز گردد.

علاوه بر این، محققان یک قابلیت آفلاین را نیز توسعه داده‌اند که با استفاده از آن، روبات قادر است پیش از برخاستن از زمین موقعیت‌های جغرافیایی مسیر خود را نقشه‌برداری کند. بر این اساس، مکانیسم مسیریابی دستگاه اطمینان حاصل می‌کند که مسیر انتخاب شده خالی از هرگونه مانع مشکل‌ساز باشد.

محققان دریافته‌اند که پهپادهای مجهز شده به الگوریتم MIT نرخ مواجهه با مشکل بسیار کمتری در مقایسه با نمونه‌های بدون خصوصیت مانیتور سلامت دارند. علی اکبر آقامحمدی فوق دکترای ایرانی حاضر در این پروژه که در دپارتمان هوا و فضای MIT مشغول فعالیت است می‌گوید:

در عملیاتی نظیر تحویل مرسوله‌ها که لازم است بصورت مداوم با چندین ساعت فعالیت صورت پذیرد، باید وضعیت سلامتی سیستم را مد نظر قرار دهید. به شکل جالب توجهی، در شبیه‌سازی‌های انجام شده توسط ما، متوجه شدیم که از هر صد پهپاد حتی در محیط‌های دشوار [با استفاده از این الگوریتم] تنها تعداد انگشت شماری ایراد و خطا را شاهد خواهیم بود.

اکنون چندین سال است که تعدادی از کمپانی‌ها در حال توسعه‌ی سیستم‌های ارسال مرسولات خود بر پایه‌ی پهپادها هستند که احتمالا فعالیت‌های آمازون در این خصوص شناخته شده‌تر از دیگران است. آمازون در سال ۲۰۱۳ بعنوان اولین شرکت تجاری شناخته‌شده، از آغاز فعالیت خود در این حوزه خبر داد. از دیگر نمونه‌های موجود، می‌توان استارت‌آپ Matternet را نام برد که در کالیفرنیا مستقر شده است. این شرکت از سال ۲۰۱۱ تا کنون در حال کار بر روی یک سیستم تحویل مرسوله‌ی مبتنی بر Drone یا همان روبات پرنده برای تامین نیازهای پزشکی و درمانی بوده است که احتمالا به زودی از آن برای ارسال کالا استفاده خواهد کرد. در هر صورت همچنان هیچ یک از این شرکت‌ها موفق به ارائه‌ی یک نسخه‌ی قابل اتکا از سرویس خود نشده‌اند که بخاطر محدودیت‌های اعمال شده توسط FAA و نیز بخصوص بدلیل عقب بودن توسعه‌ی تکنولوژی در این زمینه، همچنان چشم‌انداز واضحی برای این فعالیت‌ها در اختیار نداریم.

این تحقیق و توسعه‌ی محققان MIT که توسط شرکت هوایی بوئینگ پشتیبانی شده می‌تواند نقطه عطف مهمی در این مسیر تلقی شود. بوسینگ نیز به سهم خود، در حال توسعه‌ی پهپادهای اختصاصی خود است که بیشتر این پهپادها توسط شرکت وابسته‌ی Insitu توسعه یافته که در سال ۲۰۰۸ به مالکیت بوئینگ درآمده بود. اغلب پرنده‌های هدایت‌پذیر این شرکت به منظور مقاصد جمع‌آوری اطلاعات توسعه یافته‌اند و معمولا کاربردی در نبردهای نظامی ندارند و در سال‌های گذشته نیز شاهد پهپاد شناخته‌ شده‌ای با نام  Phantom Eye از این شرکت بوده‌ایم. این پهپاد که توان پرواز در ارتفای زیاد را داشته و از سوخت هیدروژنی بهره می‌برد قادر است عملیات پرواز خود را به مدت ۴ روز بدون نیاز به فرود به انجام برساند. بوئینگ در تلاش است که سطح بازدهی این پهپاد را به ۱۰ روز پرواز مداوم برساند که می‌تواند زنگ هشدار مهمی برای سایر شرکت‌های فعال در این حوزه باشد.

در هر حال بوئینگ همچنان جای کار بسیاری برای توسعه‌ی پهپادهای خود داشته و بازار وسیله‌های پرنده‌ی نظامی و تجاری با اشباع شدن فاصله‌ی بسیار زیادی دارد. منطق حکم می‌کند که شاهد سرمایه‌گذاری‌های عظیمی در این حوزه باشیم تا در نتیجه‌ی آن ضمن پاسخگویی به نیازهای نظامی و اطلاعاتی، پاسخی در خور برای تکنولوژی‌های مورد نیاز شرکت‌هایی همچون آمازون بوجود آید که تلاش دارند در مقاصد تجاری و شهروندی از این سیستم‌های پیشرفته بهرمند شوند